Küçük Bir Masal

  Çok eski zamanlarda bulutları kendine yuva yapmış bir kız yaşarmış. Bu kızın ruhu ne zaman daralsa ne zaman hayalleri bedenine sığmayıp taşsa bulutlara bakar gökyüzüne fısıldarmış. Geceleri yıldızların kuyruklarını birbirine bağlayıp onların üzerine çıktığını hayal eder, o soylu ayı selamlarmış. 

  

Bu kız çok maymun iştahlıymış başladığı işlerin sonunu getirmeden sıkılır çoğu işi yarıda bırakırmış sonra arkasına dönüp bakmazmış bile. Unutur gidermiş... Bu hayatta en çok aylaklık yapmayı, gökyüzünü, karahindibayı, şiiri severmiş. Ama bir türlü unutmadığı bazı anlar varmış, bazı insanlar, bazı güzel hayaller, gökyüzünün o zamanki rengi gibi. Ne unutmak mümkünmüş ne de hatırlamamak. Sol yanın sağ eşine kavuştuğu, uzakların yakın olduğu zamanlarmış bu. Gökyüzü de turuncu bir pamuk şekerden oluşuyormuş o zaman. Hem insanlar da daha mutlu daha umutlu yaşarlarmış o güzel zamanlarda henüz bu kadar acı hakim değilmiş topraklarında. 

   

  Bu kızla sevdiği çocuğun bir hikayesi varmış ama bu hikaye yarım kalmış, yaşanmamışlar. Kız bu yüzden çok kızgınmış çocuğa. Onu sorumlu tutmuş olanlardan. Böyle olması senin yüzündendi demiş. Bazı hatalar yapmış kız sonra, bazı yanlış seçimler. Kızgınken kolaymış her şey kızgınlığı zamanla geçince kızgınlık yerini hatırlanacak güzel anılara bırakmış. O zaman sadece bir yerlerde iyi olmasını, iyi yaşamasını dilemiş kız. Affetmiş kendi içinde onu. 

Gökyüzüne fısıldamayı da hiç unutmamış . Gökyüzü ile konuşunca soruyormuş hep: “Sesim ulaştı mı sana ? Hiç birlikte aynı gökyüzünün altında fısıldadık mı? Peki ya üflediğim karahindibalar ulaştı mı sana?” diye. Yüzünde durduk yere tebessüm oluştu mu senin de? Bak ben yaptım işte. Ben gülümsettim seni. Ağladığın gecelerde ben okşadım yanaklarını, uyuduğun gecelerde ben örttüm üstünü ve rüyalarında ben eşlik ettim sana. Bak ben hep oralarda bir yerlerdeydim aslında.

    Bu masalda kız fısıldamaya devam etmiş hep gökyüzüne, sesi çocuğa ulaşıncaya dek. Yıldızların kuyruklarını bağlayıp ayı selamlamaya da tabi...